Etiket: Maurice Blanchot

II. Dünya Savaşı sonrası Fransa'sının en güçlü edebiyatçı ve felsefecilerinden birisinin hayranlık uyandırıcı kitabı; bilinçlilik, ölüm ve olası anlatı dünyasının erotik üçgeninin romanı.

Maurice Blanchot, kesinlikle çağımızın en önemli yazarlarından birisidir; hem yazılarında hem öykülerinde yazma sorunun en uç noktasına kadar götürür. Ölüm Hükmü... onun başyapıtıdır.
Edmond Jabes

Maurice Blanchot'nun düzyazısı Henry James'inki gibi öyle kırılgan anlamlar taşıyor ki insana aktarılırken kırılabilirlermiş gibi geliyor.
John Updike

Maurice Blanchot'nun modern Fransız edebiyatının en özgün ve en büyüklerinden birisi olduğundan kuşkulanılamaz.
Susan Sontag

Tüm yaşamını edebiyata adayan Blanchot, modern Fransız yazınındaki en esrarengiz metinlerin yazarı olarak nam salmıştır. Her ne kadar kritik yazılarında, kurgusal eserlerini dolayımlı olarak aydınlatmış olsa da, bir miktar karanlık yapıtında her zaman yer buluyor gibidir. Yine de Blanchot, Joyce'un aksine 'okunamaz' metinler, ya da Mallarmé gibi müzikal metinler yazmaz. Blanchot'nun kurgusal eserlerinin dolayımsız açıklığı, okuru, metnin anlamının, metnin içinde ulaşılabilir olarak bulunduğu beklentisine yönlendirir. Blanchot için okuma ve yazma birbirlerinden ayrılamaz eylemlerdir ve Blanchot bir yazardan önce okurdur. Eseri başta Hegel'le, sonra Heidegger, Nietzsche, Levinas ve Bataille'la diyalog oluşturur.

Blanchot kuşkusuz Hegel diyalektiğince temsil edilen, sonunda her şeyin Mutlak Bilgi çerçevesinde yeniden ele alınacağı uyarısını önemsemiştir. Hegel tarihin bir sona ulaşacağını iddia eder; sistemin amacı, bu amaca ulaşmadaki süreçle birleşecektir. Tüm Blanchot külliyatı, Hegel felsefesinin ana ilkesi olan ve tarihin sonunda olduğu ima edilen türdeşliğin önlenemezliğinin reddi olarak görülebilir. Bu anlamda her Blanchot eseri, bir diğerini önceliyor, ya da tamamlıyor gibidir. Yüceler Yücesi'nde 'tarihin sonu'nu tartışan Blanchot, Son İnsan'da aynı meseleyi ele almayı sürdürür.