Etiket: Altın Kitaplar

Korunmasız bir kadın için böylesi bir dehşetli bir dünyada yaşamanın zorluğunu bilenleriniz vardır mutlaka. Siz de Rose gibi kötülük timsali bir kocaya sahipseniz çıkış yollarınız tek bir noktada birleşecektir. Kaçışta!... Ne var ki Rose diğer kader arkadaşlarından farklı olarak, peşine düşen kocasının artık aklının sınırlarını çoktan aştığını ve çılgınlığın ötesine geçtiğini biliyordu. Her solukta tehlikeli bir dönemdolaba binmiş gibi yaşamla ölüm, hayalle gerçek arasında dönüp duruyordu... Dehşetin soğuk parmaklarına dokunmaktan çekinmiyorsanız, haydi! ...

Son derece güçlü bir romanla karşı karşıyayız. Hayri Özdemir, bizlere bir polisiyeden çok daha fazlasını aktarıyor Ateş Yolu'nda. Her şeyden önce diliyle, olay akışıyla, kurgusuyla ve bu unsurları besleyen arka planın zenginliğiyle güçlü bir yapıya kavuşmuş kitap. Yazıya gönül veren, dil duygusu güçlü, yazmanın heyecanını bütün yönleriyle duyan yazar, bizlere de bu hissi aktarmayı ustalıkla başarıyor. Her bölümüyle yeni bir düğüm atan, aynı zamanda bir çözümün de ipuçlarına doğru bizleri çağıran yazarın asıl hayranlık uyandıran yanı omurgayı besleyen ve sürükleyen, romanın ağırlık noktasını güçlendiren bir birikime sahip olması ve bu birikimi yine etkileyici bir dille bizlere sunması. Ateş Yolu'nda tarihin derinliklerinden, bilinmesi yalnızca kişinin merakına ve ilgisine kalmış 'gizli alanlar'dan, yakın geçmişimize ve tam da bugünümüze ilişkin yaklaşımlardan, yorumlardan başka, bir de elbette aşkın o yakıcı tadını okuyoruz. Her okuyan başka bir açıdan görecek ve başka bir noktadan yakalayacak kitabı. O yüzden belki bir defa okunup kaldırılacak bir kitap olmayacak Ateş Yolu. Son derece sinematografik bir dille kaleme alınan eserde bir film okuyacaksınız aynı zamanda. Ve her sahnesiyle, her karesiyle hafızanızın en 'korunaklı' noktalarına seslenecek bu roman… Hayri Özdemir, bundan sonra yazacağı da merakla beklenen ve beklenecek bir yazar olarak yer edecek hayatınızda…

Evans, " Bu ölen kocanın imzası mı, Amy?" diye sordu. Kadın, "Hayır," dedi. "Mort'un imzasına hiç benzemiyor." Üçü de birbirlerine baktılar. Fred Evans bir şeyler bulup söylemeye çalıştı ama başaramadı. ... Ama hem o, hem de vaktiyle Morton Rainey'yle evli olan Amy, bazı geceler geç saatlerde ansızın gördükleri rüyalarla uyandılar. Rüyalarında yuvarlak tepeli siyah bir şapka giymiş olan bir adam, etrafı kırışık gözleriyle onlara bakıyordu. Bakışlarında hiç sevgi yoktu... Ama ikisi de adamın gözlerinde sertçe bir merhamet olduğunu seziyorlardı.