Kategori: Dini

İzin ver; onu bir kere de ben anlatayım! İzin ver; herkesin boyuna göre açıldığı bu ufuksuz denizde sana yaklaşabilmek değil, fakat kıyılardan, gerilerden yani kendimden uzaklaşabilmak manasına bir kere de ben gücümü deneyeyim! Öyle ki, sahili kaybetsem, artık gerilere dönemesem ve sende boğulsam, işte o zaman aradığım hayatın eşiğine ayak basmış olurum.

Sahabi ne midir?
Ümmetin temel yapısı; kalbini, duygu ve düşüncesini peşin olarak O'na bağlayan ve sonra b bağlanış etrafındaki hakikat dairesi üstünde dilediği gibi akıl atını koşturan -ağzı kantarmalı at- ve artık hiçbir akıl sıkıntısı çekmeyen büyük insan örneği..
İşte "Doğru Yolun Sapık Kolları" onlardan sonra kuru akıl ve şeytani hayalin baskısıyla açılmaya başladı.

Nur
Yok bile yokken O vardı;
O bir nur... Ki mutlak saffet.
Âdem, Allah'a yalvardı;
O nur için beni affet!

Adem'in alnında bir nur;
Derken öbür Peygamberde.
Âyet ki, çıplak okunur;
Ne bir harf, ne zarf, ne perde.

Geçti bilmem kaç nesilden,
O nur, İlâhi dâire...
İbrahim'den, İsmail'den,
Vesaire vesaire..

O nur, o nur, elde sancak;
Aktarılır, nebi nebi.
Bir beklenen var ki, ancak,
Nurun ezelden sahibi...

Nur sırdır, ışık üstür sır;
Vurduğu eşya gölgesiz.
Onsuz insan kör ve sağır;
Ülkeler onsuz, ülkesiz.

Son Peygamber, son Peygamber!
İlk olunca sona geldi.
Nur, fezayı tutan çember,
Ondan gelip O'na geldi.

(Siyah ve mücerred fon.. Sol dip köşeden sağ ön köşeye doğru, haşmetli taht... Tahtın sağında bir gong... Büyüklü, küçüklü, şamdanlar... Siyah fonun üstünde ve orta yerde, altun yaldızla işlenmiş "Es-Sultan İbn-üs-Sultan İbrahim bin Edhem" yazılı tuğra...)
(Tahtında, sol ayağını sağ dizinin altına almış ve yara bağdaş kurmuş biçimde, hafif ve gayet zarif siyah sakallı genç Sultan İbrahim Ethem... Elinde incecik bir hazeren değneği.. Önünde, yere, dizleri üzerine çökmüş, birinci ve ikinci dervişler... Mumlar yanıyor.)
(Kitap'tan Sf.7)