Eski Zaman Yamaları
Zihnimde hep o parcalanma devam ediyor. Gecmisi sorgulamak bugune ait dusuncelerimi parcalara ayırarak bir kıyıya bırakıyor. Butun uzağında olduğum mutlu gunleri eski anılarımda arastırıyor, bulup cıkarıyor ve bugunku yıpranmıs anlarımın uzerlerine yamıyorum. Dahası huzunlerim yamıyorlar beni eski gunlerime; cunku ozellikle aksam vakitleri eski zaman kimliğime burunuyorum bastan ayağı.
Seni seviyorum.
Bu, kendime uyguladığım bir ceza gibi; arayıp sormadığın ve uzaklarda olduğu halde garipsi umutlara sığınıp, dalgalara kapılmıs balık oluleri caresizliğinde ama olulerin hissedemeyeceği kadar derin acılar cekerek donmeni bekledim.
Denizin, kıyıya vuran dalgaları yardımıyla mırıldandığı sevda sarkısının ezgileri esliğinde kavusacağımız anı dusledim belki yuzlerce kez ve her seferinde farklı vuslat cumleleri kurgulayarak… Oysa sen gelmedin.
Gonlumde siddetli bir sonbahar hukum suruyor su an. Sırtlarında yağmuru tasıyan sert ruzgarlar gozlerime vuruyorlar tum kuvvetleriyle. Ağlamak istiyorum.
Boylesine dolduğum, sabır sınırlarımın, ozlem sınırlarımın sonuna geldiğim zamanlarda bir koseye buzulup, gelip gecenlere aldırmadan cocuklar gibi hıckırarak ağlamak, kırgınlıklarımı, uzuntulerimi, kederlerimi icimden atana dek,
yalın, bos kalana dek ağlamak istiyorum; seni sevmek tuketiyor cunku beni. Seni hala sevmek; donmeyeceğini bile bile, tukene tukene seni sevmek…
İcim kurudukca kuruyor.
Sevda nedir ki hem, nedir sevda? Yasantımı ağlamaklı bir romana ceviren, mutluluğundan cok acısını cektiğim, beni icinden cıkamadığım penceresiz dort duvar arasına hapseden koyu bir caresizlikten baska nedir sevda?
Zihnimde biriken farklı sevdaları, Hazan ile Emel’i, Mehri ile İlkay’ı ve ikimizi dusunuyor, sevda diye adlandırarak sarıldığımız umudun herbirimizin yasantısını nasıl harmanladığını, yaraladığını goruyorum. Yasananlar her ne kadar farklıysa da elimizde kalan hep aynı; acı yuklu, huzun yuklu, seneler boyu bıkmadan usanmadan icimizi acıtacak olan, ayrılık…
